یک اصطلاح اشتباهی وجود داره که توسط خیلی افراد و حتی متخصصان استفاده میشه و اونم اینه که میگن انرژی بچه باید تخلیه بشه. حالا چرا این اصطلاح درست نیست؟

این اصطلاح از این دیدگاه نشات گرفته که چیزی اضافی و مزاحم در کودک وجود داره که اتفاقا آرامش ما را بر هم زده و مخل زندگی ما شده، برای رسیدن به آرامش کاری که باید کرد اینه که با بردن کودک در فضاهای باز مثل پارک و خیابان و فراهم کردن امکان بازی با بچه های دیگر این انرژی اضافی و مزاحم تخلیه بشه و کودک آروم بشه.

در حالیکه دیدگاه درست در مورد کودک باید این باشه که که کودک به فضای باز، طبیعت و ارتباط با دیگران به خصوص همسالان نیاز داره و ما به عنوان والد وظیفه داریم نیازهای او را برآورده کنیم.

وقتی نیازها برآورده نشه، کودک دچار بی قراری میشه و مجبوره در فضای کوچک خانه و با معدود افرادی که دور و برش هستند، که معمولا این شخص یک مادر خسته در یک آپارتمان است، نیاز خودش را به ارتباط و آزادی و شادی تامین کنه.

اسم این بی قراری میشه شیطنت، بی ادبی و گستاخی و خیلی اوقات والد مجبور میشه برای از بین بردن علائم بی قراری از روانشناس کمک بگیره یا با سرچ در فضای مجازی برای از بین بردن رفتارهای ناخوشایند و به وجود آوردن عادت های خوشایند در کودک "راهکار" پیدا کنه. عموما هم با تنبیه و تشویق، طبیعت کودک دستکاری میشه و در نهایت کودک این نگرش را نسبت به خودش پیدا میکنه که خوب، عزیز و ارزشمند نیست و باید تغییر کنه.

"نگرش نسبت به خود" بزرگترین و مهم ترین چیزیه که از سال های کودکی به بزرگسالی میاد و همواره با انسان باقی می‌مونه.

در حالیکه مهم تربن وظیفه ی والدین دادن عشق، توجه و احساس ارزشمندی به کودک بود، نه تربیت کردن و ساختن موجودی مطیع.