یک اتاق را تصور کنید که چند نفر در آن روی صندلی نشسته اند. دو نفر وارد شده، یک نفر را کشان کشان داخل اتاق آورده، روی زمین می‌اندازند و کتک می‌زنند. آن شخص درد می‌کشد، فریاد می‌زند و کمک می‌خواهد. کسی به او توجهی نمی‌کند.

شخصی که در این موقعیت مورد ستم واقع شده است، از فضای آن اتاق، افرادی که او را تماشا می‌کردند و کسانی که با بی رحمی کتکش می‌زدند بدش می‌آید.

در این شرایط اگر یک کارشناس، شخص ستم دیده را با افرادی که روی صندلی نشسته اند مقایسه کند و بگوید

• ببینید چقدر سطح رفتار این فرد پائین است!
• ببینید دیگران چه متشخصانه روی صندلی هایشان نشستند ولی این شخص روی زمین ولو شده است!
• بببینید دیگران چقدر آرام و موقر هستند و این فرد چه سر و صدای بدی تولید کرده است!

نظر شما در مورد این نظرات کارشناسانه چیست؟

احتمالا از نظر شما هم احمقانه و خنده دار است. چرا که این افراد در موقعیت های بسیار متفاوتی قرار داشتند و رفتار انسان ها تنها در شرایط مشابه می‌تواند مقایسه شود.

ولی همین نظرات در جامعه ی ما هر روز تکرار می‌شود و بخش بزرگی از مردم هم آن را می‌پذیرند. چون بیشتر افراد در هر جامعه ای توانایی تشخیص مفاهیم اشتباه پنهان شده در پس واژه های زیبا و تمیز و جملات فلسفی را ندارند.

یعنی براحتی می‌توان با حرف هایی در مورد انسانیت، مهربانی، تشخص و فلسفه ی زندگی، مردم را از واقعیت ها غافل نگه داشت و از آنان خواست با رضایت کامل در برابر هر نوع ستم و بی عدالتی سکوت کنند.

در جامعه ی ما بیش از رفتار ستمگر، بر رفتار افراد ستم دیده تمرکز شده است و انرژی و هزینه ی زیادی صرف توضیح روش های متعادل و ملایم مقابله در برابر تبعیض، تحقیر، توهین و ستم می‌شود.

تو با رفتارت شخصیت خودت را نشان می‌دهی.

اگر تو هم در برابر ستم خشونت به خرج دهی، پس فرق تو با شخص ظالم چیست؟

توصیه هایی اشتباه که ما سال ها‌ آنها را با واژه هایی درست و جامعه پسند دریافت کردیم.

این دستورات و قواعد به ما کمک کردند بسیاری از حقارت ها، توهین ها و ستم ها را تحمل کنیم تا از نگاه کارشناسان، بانزاکت و متمدن باقی بمانیم.

ما یاد گرفتیم خشمگین نشویم، اعتراض نکنیم و مجازات جنایتکاران را نخواهیم، در غیر این صورت ما هم شبیه همان ظالمان و افراد بی مقدار هستیم.

سکوت در برابر ستم تنها یک معنی دارد و آن این است که

تو می‌توانی به من بدی کنی، بدون این که برایت هزینه ای داشـته باشد.

تو هرگز بابت رفتارت بازخواست نخواهی شد، چرا که من انسان باشخصیتی هستم و این باشخصیت بودن ما را از حقوق مان محروم کرده است.

هدف معیارهای قلابی “شهروند متمدن” تربیت انسان هایی مطیع بود.

• شهروندانی که با کسی درگیر نمی‌شوند،
• عصبانی نمی‌شوند،
• در برابر ستم اعتراض نمی‌کنند
• می شود به هر شکلی با‌ آنها رفتار کرد.

این که مردم در زمان های اعتراض به ارازل و اوباش تشبیه می‌شوند، یکی از تلاش های صاحبان قدرت برای القای مفهوم فریبکارانه ی شهروند متمدن است.

مردم باید فکر کنند خشمگین بودن تحت هر شرایطی بد است، در حالی که عصبانی شدن در برابر ستم و اعتراض به آن اجتناب ناپذیر است.

هرگز نمی‌توان از انسان ها انتظار داشت تحت هر شرایطی مهربان و ملایم بوده، رفتار کنترل شده ای داشته باشند. ‌ آنها حق دارند در برابر ستم و ستمگر خشمگین شده، کنترل از دست بدهند، بجنگند و از خود دفاع کنند.

اگر در راه مبارزه با ستم، به افراط، بی فرهنگی یا شبیه ظالم بودن متهم شدید، نترسید. بدانید این ها همان دستورات فریبکارانه ی کارشناسانه ای هستند که قرار است واقعیت ها را در ذهن شما تغییر دهند و باعث شوند با چشم خود نبینید و با عقل خود رفتار نکنید.