هر انسانی در موقعیت های مختلف زندگی با یک پرسش بزرگ در مورد خود روبروست:

این که من چقدر دوست داشتنی هستم؟

این پرسش عمیق هر لحظه، در هر رابطه، هر مواجهه و هر کاری وجود دارد و ناخودآگاه ما را وادار می‌کند تصمیم خاصی بگیریم، به یک نفر لبخند بزنیم و از کسی بدمان بیاید.

همه ی ما نیاز داریم دوست داشته شویم، ولی راه دوست داشته شدن افراد مختلف مشابه هم نیست. این که هر یک از ما چطور دوست داشته می‌شویم،

در سال های نخست زندگی

در رابطه با اولین انسان هایی که به ما نگاه می‌کنند و لبخند می‌زنند،

یعنی پدر و مادر، تعیین می‌شود.

این که ما چه زمان هایی نگاه محبت آمیز دریافت می‌کنیم

برای چه کارهایی تحسین می‌شویم

و چگونه به آرامش، توجه و رضایت می‌رسیم.

بچه های معمولی

بعضی از کودکان در حال شیطنت بامزه هستند و توجه دریافت می‌کنند، اطرافیان به حرف های بد آنها می‌خندند و گاهی هم سعی می‌کنند جلوی خنده شان را بگیرند یا اخم کنند. کودک معمولا به راحتی متوجه می‌شود که بزرگترها چه زمانی حوصله ی او را دارند و چه زمانی واقعا عصبانی هستند.

بچه های معمولی برای دستیابی به رضایت خیلی زحمت نمی‌کشند و زندگی راحت تری دارند. دیگران از آنها توقع زیادی ندارند، آنها می‌توانند هم زمان که کارهای بد انجام می‌دهند، احساس خوشایند توجه و رضایت را دریافت کنند. این کودکان بیشتر دوره ی کودکی خود را با آرامش سپری می‌کنند و نگران نظر دیگران در مورد خود نیستند.

بچه های خوب

گروهی دیگر از کودکان زندگی سخت تری دارند. آنها والدینی دارند که بسیار جدی هستند و از آنها می‌خواهند همیشه مودب باشند، در برابر غریبه ها درست صحبت کنند و همیشه بچه ی خوبی باشند.

این کودکان آنقدر خوش شانس نیستند که بتوانند با چند حرکت بامزه ی کودکانه تحسین و توجه دریافت کنند. آنها برای رسیدن به احساس دوست داشته شدن باید به معیارهایی سطح بالا دست پیدا کنند.

والدین در چشم کودک نماینده ی دنیا هستند و والدین سخت گیر جهانی سخت را برای این بچه های خوب می‌سازند.

بچه هایی که معمولا دیگران آنها را به هم نشان می‌دهند و الگوی بچه های مردم هستند. بیشتر این افراد در بزرگسالی در حرفه و تحصیلات افراد موفقی خواهند بود.

ولی یک مشکل بزرگ وجود دارد؛ این که نیروی محرکه برای پیشرفت این افراد، اضطراب است، نه تمایل به پیشرفت.

چرا که دوست داشتنی بودن احساسی دور از دسترس است و به سختی تجربه می‌شود. شخص آرامش ندارد و فقط به دنبال کم کردن اضطراب است.

بچه های خوب مجبور هستند برای ارضای احساس دوست داشته شدن، همیشه برتر از دیگران باشند.

چرا که آنها در کودکی همواره به همین خاطر مورد تشویق و تایید دیگران قرار می‌گرفتند. اجبار برای خوب تر بودن از دیگران، زندگی را برای بچه های خوب تبدیل به یک مسابقه ی پراضطراب می‌کند.

بچه های معمولی نسبت به بچه های خوب زندگی سالم تری دارند، هر چند معمولا موفق تر نیستند.